PEREGRINUS

I.

PEREGRINUS

Consul cum Aemiliano, an. Urb. Cond. 99.

II.

PEREGRINUS

Guilielmus, vide ibi.

III.

PEREGRINUS

Landenbergius, ab Albesto Imperatore Underwaldiis praefectus impositus, Henricô Melchtaliô duriter habitô, quippe cui oculos eruit, maximâque bonorum parte mul tavit, omnium odium sibi attraxit: sollicitatâ dein Bomgartii, ruricolae. uxoris eximiae pudicitiâ, a marito in balneo caesus est. Stumpf. in Chron. Helv. Underwaldii vero non ipsum Praefectum sed vicarium eius caesum memorant. quidquid horum sit, Henrici praedicit filius Arnoldus, paternae iniuriae occasione, foederis Helvetii prima cum duobus sociis fundamenta iecit, A. C. 1307. Simler. de Rep. Helvet. etc

IV.

PEREGRINUS

Matc. Antoninus, vide ibi.

V.

PEREGRINUS

Philosophus gentilis, religionis Christrianae lucri causâsimulator, etiam carcerem toleravit, sed collectâ non parvâ pecuniâ ex elcemosynis Sanctorum, decivit, satis sibii aparva in hospitalitate Christianorum, A. C. 78. Euseb. Chron. Item, Vir pius, Gallos, a Sixto missus, in fide confirmavit: una cum illo ad mortem raptus, A. C. 130. Platina in vitis Pontif.

VI.

PEREGRINUS

qpud Antiquoe hostis dicebatur, teste Cicer. de Offic. l. 1. c. 12. Hostis apud Maiores nostros is dicebatur, quem nunc Peregrinum dicimus. In Lacedaemoniorum Republica ξενηλασία viguisselegitur, et durus in Peregrinos eorum Nomthetes Lycurgus, non nisi certis diebusillos, idque severis condition ibus circumcisâ libertate, adminsit, unde apud Arstophanem Pace διειρωνόξενοι Lacones audiunt: neque ullum peregrinorum praeter Tisamenem Poetam et fratrem eius Hegiam in civitatem receperunt. Imo et civibus pereginandi interdixêre usu, nemores erorum peregrinis vitiis contaminarentur: quô fine Ifraelitis quoque nullum maris portum ut occuparent, Deum concedere voluisse, annotavit Fr. Burmannus in Iudic. c. 23. Vide quoque Cl. Virum Not. ad Iustimum l. 36. c. 3. ubi de Iudaeis, Caverunt, ait, ne cum peregrinis communicarent. Sunt tamen qui Lacomum rigorem non adversus quosvis Peregrinos. sed Barbaros solum, quô nomine vox Ξένοι saepe usurpata, ut test is est Herodotus et Scholiastes Homeri, valuisse contendunt, probantque id Paltonis testim oniô, apud quem tanti Res publica Lacedaemoniorum est habita. Apud athenienses certe Ξένοι seu Peregrini tanto in pretio fuêre. ὡς ἀνόσιον καὶ ἐναγῆ δοκεῖν αὐτὸν ὃς ἂν κακώσειε τὸν ξένον, ut profanus et impius haberetur, qui Peregrinum violâsset, ut habet Scholiastes Euripidis in Helena, idque,

—— πρὸς γὰρ Διὸς εἰσὶν ἅπαντες

Ξεῖνοι.

—— Quia a Iove sunt omnes

Peregrini.

Proin non nullus dolus malus in illa Rep. gravior τῇ Ξεναπάτῃ. Ideo autem in hoc genus hominum proclives Atheniense, tum ut oboedientes se praestarent legibus Διὸς Ξενίου seu Ἐυξένου i. e. Iovis Hospitalis seu Hospitits, qui aram in Cypro quoque habuit, cuius in colae in Cerastas, ob in hospitalitatem suam versi finguntur: quique non aliô nomine celebratior fuit, teste Plut. et Virgiliô Aen. l. 1. v. 735.

Iuppiter hospitibus nam te dare iura loquuntur:

gratiam, quam cum Mercurio in Phrygia, a Baucide ac Philemone, acceperat, sic liberaliter rependens: Tum ut patriarum Legum se observantes testarentur, inter quas erat; Τοὺς ξένους μὴ ἀδικεῖςθαι, Ulla Iniuria Peragrinis ne infertor. quod si forte contigisset, Iudices huic rei destinatis erant, Προςτάται dicti quemadmodum iisdem sui erant, qui sustentarent, Πρόξενοι; nisi forte dicas, hos Inquilinis positos, non Peregrinis quibusvis. Namque et in urbe habitare Peregrinis licebat, modo artem callerent et τὸ μετοίκιον, viri quidem 12. feminae vero 6. drachmas quotannis persolverent, Isaeus contra Elpagor, quod si non fecissent, vendere eos et ad remos darelicebat. Vide Ari stotelem Polit. l. 3. etc. Maior adbhuc in eadem gente cura fuit τὠ Ιδιοξένων, qui ἀςτράγαλον sue σύμβολον, i. e. tesseram hospitii, a Paren tibus Maioribusque per manus traditam, afferebant. Hos Ξενοδόχοι primum ad cenam invitabant: Egredientem ilioc enavi adduxit ad cenam. Terent. Heautont. Actu. 1: sc. 2. v. 8. 9. Dein cum ad portam ventum, tum qui recipiehant tum qui recipiebantur, veniebant ad hostium, et ponebant pedem in eo et confirmabant, quod unus non deciperet alium, Vetus Diction. Domum ingressis proferebant ἀσκὸν ξένων, ut Euripides ait in Electra, v. 511. h. e. lagenam hospitalem, et prius quam nomen eorum interrogaretur, propinabant ipsi vinum ὡς τὴν ξενίαν τιμῶντες ἀλλ᾿ οὐ τοὺς εν μέρει, ut loquitur Athenoeus: Ideo autem vinum potius, quam alium huic fini liquorem, adhibebant, quod esset ἑλκυςτικόν τι πρὸς φιλίαν, παραθερμᾶινον τὴν ψυχὴν, conciliaret amicitiam stomachum calsefaciens, Idem ibidem. Iuxta vinum offerebatur sal, et in nonum diem liberaliter sustentabatur, antequam causam adventusrogaretur, Eustath. in Homer. Interim ministrabaht iis filliae familiâs, quae et propriis manibus holpitum pedes lavabant. Unde Athenaeus, Ποιεῖ Ο῞μηρος καὶ τὰς κόρας καὶ τὰς γυναῖκας λουούσας τοὺς ξένους: ἀρχαῖον δε τοῦτο ἔθος, l. 1. i. e. Narrat Homerus, et filias et uxores lavisse Hospites solitas: prisci enim hoc moris. Loca in quibus degebant, Ξενῶνες vocabantur; unde Admetus Herculi, cum tempore luctus accesfisset, quod turpe visum et indignum facris hspitum oculis, adeoque regredi vellet, dixisse legitur apud Tragicum in Alcest.

Χωρὶς Ξενῶνές εἰσιν οἷςσ᾿ εἰσάξουσιν,

Ab altera parte domus cubicula sunt hospitalia, in quoe deduceris

lidem, cum accumbebant, perculiarem videntur habuisse mensam, occcasione loci Euripidis, in Electra, ubi de Oreste,

———— ———— Ξένια μονοτράπεζά μοι

Παρέχον οἴκων.

Tandem et fuae illis erant in Theatri Κερκίδες seu peculiaria loca a Sphyromacho primum instituta. Contra ut gratiam Hospes rependeret, Genio urbis seu loci sacrificare folebat, Solumque osculo salutabat: Ovid. Met. l. 3. v. 24.

Cadmus agit grates peregrinoeque oscula terroe

Fecit et ignotos montes agrosque soelutat.

Et quamdiu in urbe degebat, τοῖς ἐπιφωρίοις θεοῖς, Indigenis Diis, litabat, ut Alexander M. Troiae, facisse legitur: item θεοῖς τοῖς κατὰ ςτέγας, ut Hercules ait apud Euriptd. i. e. Penatibus. Sic quum reditumparabat, postquam ad limites regionis perventum, iterum, ofculô terrae hospitali fixô, Genio valedicebat. Ovidius Met. l. 13. v. 420

—— —— Dant oscula terroe

Troades.

Nec Hospitem abire desiderantem retinere licebat, ut ex Menelai verbis apud Homer. Od. o. v. 74. discimus,

Χρὴ ξεῖνον παρέοντα φιλεῖν, ἐθέλοντα δὲ πέμπειν.

Abeunti ξεινήϊα δῶρα seu τὰ ξείνια, hospitalia munera, ingerebantur, tum memoriae ergo, tum ut itineris molestiam facilius toleraret, etc. Vide quoque infra voce Vale. Qui vero Peregrini neminem ex civibus habebant, cuius hospitiô exciperentur, patuit illis Πανδοχεῖον publicum, quod si hospitalitas denergratur, ad Iudices itum. Nec ulla caedes Peregrini gravior. quem qui e medio sustulisset, nemo poterat περιδέχεςθαι, sed aquâ et igni illi erat interdictum. Vide Franc Rossaeum, Archoeol, Attic. l. 6. c. 7. et 8. Interim eum Peregrinis ius connubii non fuit, ut supra visum in vocibus Nuptioe et Pellex. Nec illis faltare in Choro licebat, nisi in Dionzsiis κατ᾿ ἀγροὺς, vide supra voce Chorea: nec pueris eorum, Gzmnasia trequentare, in hac voce> nec in Foro vendere aut artem exercere, vide ubi dem Manuariis artibus nec mortuum laudare, uti diximus, voce Parentalia. Addam ξενικὰς τραπέζας, hospitales mensas, cum destinato in hunc usum coeaculo, apud Cretenses, ut testis est Athenoeus; Habitus Pereginorum erat, Pileus, Paenula, Calcei, Perones; inprimis, Baculus, Pera, etc. de quibus passim. Quod si quis peregre obiisset, eorum cineres urnis impositi domum mittebantur Am. mian. l. 19. Post incensum corpus, ossaque in argenteam urnam coniecta, quoe ad gentem bumo mandanda portare statuerat pater. Hinc Ovid. Tristium l. 3. Eleg. 3. v. 65.

Ossa tamen facito parva referantur in ura,

Sic ego, non etiam mortuus exul ero.

Sed de hoc ritu dictum supr ain voce Monumentum et alibi passim. De Peregrinis Hebraeorum, vide Seldenum de Synedriis verter. Ebroeorum. l. 2. c. 3. et infra, voce Proselytus: uti de peregrino rum Romae, in locis publicis, mansione Casaubon. ad Iulium Svertonii, c. 39. aliquid etiam, supra ubi de Papialege, et infra ubi de Porticanis. Addo saltem, apud Vulcatium Gallic. in Avidio Cassio, c. 10. vocem denotare, generis obscuritatem. Ita enim is de Pompeiano: Pompeianus gener, et senior et peregrinus. Ubi si proprie accipias verba, fuisse Pompeianum peregrmum, h. e. non civem Romanum, falsum est: vel Antonini enim Constitutione, cum coeteris omnibus, in Orbe Rom. civis effectus est. Firmatur interpretatio ex Vita Marci, apud Capitolinum, ubi grandoevus, Equitis Rom. filius, genere Antiochensis, nec satis nobilis, dicitur. Vide Isaac. Casaubonum ad Vulcatium d. l. uti et plura supra Guidones, Hospes, ac Pedepulverosi, item infra ubi de derivatis et compositis, ex Graeco Ξένος.